نویسنده: دکتر جهانگیر ولدبیگی / بشر در طول تاریخ خود با مشکلات زیادی دست و پنجه زده است این مشکلات گاهی طبیعت، گاهی مال و گاهی جسم و جان او را تهدید کرده وگویی که این در رنج و زحمت زیستن با زندگی او عجین بوده و آیه‌ی وحیانی تذکّری بر این مهمّ است که:
«لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی کَبَدٍ» (بلد:۴)
مشکل پیش آمده(کرونا ویروس) نیز بعد مدّتی با هزینه‌های هنگفت جانی و مالی‌ای که به جا می‌گذارد از بین می‌رود امّا رفتن او هرگز به معنای پایان رنج و زحمت این مخلوق عاقل نیست. باز مشکل پشت سر مشکل و این سریال تا پایان عمر او ادامه دارد.
وقتی ندای وحیانی آمد و انسان را متوجّه حقیقتهای مؤثّر در زندگی او کرد؛ حقیقتهایی که هرگز خود به برخی از آنها نخواهد رسید و با هزینه‌ی هنگفت جانی و مالی و عمری نیز به برخی دیگر دست می‌یابد به جای پذیرش آن ندا، در برابرش جاهلانه قد علم کرد و چوب این موضعگیری جاهلانه‌ی خود را همیشه خورده و خواهد خورد. آن وقت پیامبران از فرط نگرانی برای آینده این مخلوق تا سرحدّ جان دادن غصّه خوردند امّا ندا آمد که چه جای غصّه خوردن است؟! اگر بخواهیم با نشان دادن یک وضعیّت همه را تسلیم خود می‌کنیم پس ای بهترین بندگان صالح و دلسوز من، غصّه نخورید:
«لَعَلَّکَ بَاخِعٌ نَفْسَکَ أَلَّا یَکُونُوا مُؤْمِنِینَ. إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَیْهِمْ مِنَ السَّمَاءِ آیَهً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِینَ»(شعراء ۳و۴)
غصّه نخورید چون سنّت ما بر اجبار نیست بلکه می‌خواهیم این مخلوق از قدرت تعقّل و اندیشیدنی که به او دادیم و او را با آن بر سایر مخلوقات برتری بخشیدیم خود دست به انتخاب درست بزند.
ما بر نشان دادن آیات خود برای بیداری او متعهّدیم پس، هرازچندگاهی آیاتی را به او نشان می‌دهیم تا حقیقت وجود خود، وجود حیات و وجود ما را بشناسد و سرانجام به این مهمّ نیز خواهد رسید:
«سَنُرِیهِمْ آیَاتِنَا فِی الْآفَاقِ وَفِی أَنْفُسِهِمْ حَتَّى یَتَبَیَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ أَوَلَمْ یَکْفِ بِرَبِّکَ أَنَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ (فصّلت:۵٣)
حوادثی را به او نشان خواهیم داد که نتیجه‌ی حتمی حرکت نادرست او در مسیر زندگی و استفاده‌ی نابخردانه از نعمت‌های خدادادی اندرونی و بیرونی اوست:
«وَمَا أَصَابَکُمْ مِنْ مُصِیبَهٍ فَبِمَا کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ» (شوری:٣٠)
البتّه مانع بسیاری از نتایج این برخوردهای نابخردانه‌ی او نیز خواهیم بود تا کمتر متضرّر شود:
«وَیَعْفُو عَنْ کَثِیرٍ» (شوری:٣٠)
امّا افسوس آنجاست که بیشتر انسانها دیر متوجّه این واقعیّت‌ها می‌شوند:
«وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنِینَ» (شعرا:۸)
بر این اساس تنها راه نجات دست کشیدن از غرور و سرمستی و گردن‌فرازی و بازی جاهلانه و تکرار شکستهای مکرّر با هزینه‌های هنگفت مالی و جانی و عمری با پناه آوردن به ندای وحیانی و تسلیم آن شدن است و اینکه به خود بقبولاند که گوش سپردن به این ندا و کسب برخی معلومات حیاتی از این کانال یکی از نیازهای مبرم حیات اوست. و حیات، بدون توجّه به آن در کنار استفاده از معلومات کسب‌شده از طریق دستاوردها و تجربه‌های عقلانی و علوم تجربی شکل کامل به خود نخواهد گرفت و مشکلات کم‌رنگ نخواهند شد.
«رَبَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِیًا یُنَادِی لِلْإِیمَانِ أَنْ آمِنُوا بِرَبِّکُمْ فَآمَنَّا» (آل عمران:١٩٣)
ثبت دیدگاه